Jarosław Kaczyński nie próżnuje, nawet podczas emocjonujących sejmowych obrad. W chwili, gdy ważyły się losy odroczenia posiedzenia izby, fotoreporterzy przyłapali prezesa PiS, gdy w ławach sejmowych oddawał się lekturze pewnej książki, opowiadającej o „romantycznej Polsce i polskim duchu”. Wiemy, co czytał wicepremier.
Wtorkowe posiedzenie Sejmu nie należało do spokojnych, a opozycja starała się wykorzystać wszelkie dostępne sposoby, by przerwać obrady. Z wnioskiem takim wystąpił poseł Polski 2050, Paweł Zalewski.
Gdy emocje na sali sejmowej sięgały zenitu, a posłowie zabierali się za głosowanie nad wnioskiem o odroczenie obrad, okazało się, że prezes PiS, Jarosław Kaczyński, nie wykazuje niepokoju o wynik głosowania. Czujne oko aparatu przyłapało wicepremiera, gdy w największym spokoju oddawał się lekturze książki. Szybko stało się jasne, jaka pozycja tak zaaferowała szefa PiS?
Okazało się, że sięgnął po książkę zmarłego niedawno Jarosława Marka Rymkiewicza. Wybrał pozycję pt. „Wielki książę. Z dodaniem rozważań o istocie i przymiotach ducha polskiego”.
Jak wyjaśnia wydawca „Wielkiego księcia”, książka „opowiada o wielkim księciu Konstantym, jego ojcu, braciach, babce, polskiej żonie, o jego dworakach, ale też o polskich podchorążych, którzy w noc wybuchu Powstania Listopadowego nie byli w stanie zabić Konstantego inaczej niż symbolicznie, opowiada wreszcie o Warszawie, o romantycznej Polsce i o polskim duchu, zapatrzonym w swoją chrześcijańską dobroć. Problematyka historyczna (a nawet historiozoficzna) jest tu jednak podporządkowana dociekaniom nad ponadczasową duchową strukturą rosyjskiego namiestnika na Polskę”.
Jarosław Marek Rymkiewicz to polski pisarz i poeta, który zmarł 3 lutego 2022 roku. W 1957 r. Rymkiewicz wydał swój pierwszy tomik wierszy „Konwencje”. Swój program poetycki oparł na klasycyzmie rozumianym jako odwołanie się do tradycji literackiej, zwłaszcza barokowej, a sformułował go w pracy „Czym jest klasycyzm. Manifesty poetyckie” z 1967 r. Potem ukazały się takie tomiki, jak: „Człowiek z głową jastrzębia” (1960), „Metafizyka” (1963), „Co to jest drozd” (1973).
Rymkiewicz jako autor dramatyczny debiutował pod koniec lat 50. XX w. na łamach miesięcznika „Dialog” dwiema imitacjami dramatów antycznych – „Eurydyka, czyli każdy umiera tak, jak mu wygodniej” (1957) i „Odys w Berdyczowie” (1958). W latach 60. publikował co kilka lat nowe komedie i tragifarsy pisane bujnym, wręcz barokowym językiem. Były to m.in. „Król w szafie” (1960), „Lekcja anatomii profesora Tulpa: według Rembrandta” (1964), „Porwanie Europy” (1971), „Niebiańskie bliźnięta” (1973) i „Dwór nad Narwią” (1979).
