Reakcje na wywiad Adama Michnika dla jego własnej gazety, przeprowadzony przez Dominikę Wielowieyską, na temat Jana Pawła II są charakterystyczne dla jego specyficznego miejsca na polskiej scenie ideowo-politycznej. I to się nie zmienia od lat. Otóż Michnik wywołuje skrajne reakcje częściej niż inni aktorzy tej sceny. To zdarza się i innym, ale w jego przypadku te skrajne reakcje zajmują nieproporcjonalnie dużo miejsca, do tego stopnia, że niemal zupełnie przesłaniają głosy umiarkowane.
Wiem coś o tym, bo jako autor biografii Michnika miałem po jej ukazaniu się w ogromnej większości do czynienia z głosami namiętnymi, a bardzo rzadko z głosami zdystansowanymi. Jednych szalenie drażniło, gdy pisałem o Michniku jako o człowieku z klasą, gdyż oni postrzegali go jako przeciwnika, a nawet wroga, zaś wróg w ich mniemaniu nie może mieć klasy. Drugich zaś niezmiernie irytowało, gdy opisywałem jego zacietrzewienia, bo jako zauroczeni Michnikiem nie dawali swoim zmysłom przystępu do wiedzy o takich cechach jego osobowości – przecież anioł nie może mieć wad.
