Kiedy w 2014 roku eurokraci wprowadzali regulacje prawne umożliwiające wszczęcie przeciwko któremuś z państw UE tzw. procedury nadzoru, prawnicy z Rady UE wydali w tej sprawie jednoznaczną opinię: Unijne traktaty nie zapewniają żadnej podstawy prawnej do wszczęcia takiej procedury, a co za tym idzie – jej ewentualne uruchomienie mogłoby zostać uznane jako nadużycie. Powstaje pytanie – czy KE wszczynając przeciwko Polsce tzw. procedurę nadzoru, złamała unijne traktaty?!
W 2014 roku zaczęły obowiązywać regulacje prawne umożliwiające wszczęcie przeciwko któremuś z państw wchodzących w skład UE tzw. procedury nadzoru. Opinię w sprawie nowych regulacji wydała wówczas służba Prawna Rady Unii Europejskiej. W punkcie 24. tej opinii, możemy przeczytać:
„Traktaty nie zapewniają żadnej podstawy prawnej, która uprawniałaby instytucje do stworzenia nowego mechanizmu nadzoru nad poszanowaniem praworządności przez państwa członkowskie, dodatkowo do zapisów w art. 7 TUE, ani też do zmiany, modyfikacji czy uzupełnienia procedury określonej w tym artykule. Gdyby Rada miała podjąć działanie w ten sposób, istniałoby ryzyko, że uznano by to za nadużycie przez nią uprawnień, gdyż podjęła decyzję, nie mając podstawy prawnej”.
Na tej podstawie Służba Prawna Rady UE uznała, że nowe ramy UE na rzecz praworządności w kształcie przedstawionym w komunikacie Komisji Europejskiej nie są zgodne z zasadami, na podstawie których działa UE.
Powyższa opinia wskazała również możliwość utworzenia podstawy prawnej takiej procedury. Mogłoby nią być „porozumienie międzyrządowe, które uzupełniałoby prawo Unii Europejskiej i zagwarantowało faktyczne poszanowanie wartości, na których państwa członkowskie zbudowały Unię”.
Powstaje zatem kluczowe pytanie – czy takie „porozumienie międzyrządowe” zostało zawarte? Czy zastosowana przeciwko Polsce procedura jest zgodna z zasadami, na podstawie których działa UE? Czy Polska będzie mogła podnieść wobec Komisji Europejskiej zarzut podjęcia działań bez podstawy prawnej i umocowania w traktatach?
EUROPA.EU
